کهنه سربازان جنگ جهانی دوم، جنگ کره، ویتنام و دوران جنگ سرد در حالی که یونیفرم های چسبان به تن داشتند مدارک خود را برای شرکت در طرح سالانه تاریخ شفاهی دبیرستان برت هارت Bret Harte تحویل دادند.
اولین دور این طرح در سال 1997 بوسیله جنیفر ترومن Jennifer Truman کلید خورد. ترومن دبیر تاریخ این دبیرستان است که دوست داشت بیرون از محیط کلاس هم به شاگردان خود آموزش دهد.
به گفته او روش قدیمی روخوانی از کتاب دیگر برای شاگردانش جذابیتی نداشت و وقتی مشغول فکر کردن بود که شاید راهی پیدا کند تا شاگردانش بیشتر با مسائل تاریخی آشنا شوند و به واقعیت آنها پی ببرند، ناگهان یادش آمد که خود او بسیاری از داستان هایی را که پدربزرگش شخصاً برایش تعریف کرده بود هنوز به خوبی به خاطر داشت. از آنجا بود که فهمید که تاریخ شفاهی تا چه اندازه می تواند تاریخ را برای دانش آموزان زنده کند.
ترومن به خاطر این طرح موفق به کسب جایزه بهترین معلم کهنه سربازان جنگ های خارجی ایالت در سال شد و می گوید که شهرت این جایزه شاگردانش را امسال خیلی بیشتر از قبل برای شرکت در این دوره ی طرح هیجان زده کرده است. او همچنین تصمیم گیری درباره اینکه با چه کسی صحبت کنند و چه بگویند را به دانش آموزانی که امسال سال آخر دبیرستان را پشت سر می گذارند سپرد.
با وجود این که این دوره برای دانش آموزان سال ماقبل آخر دبیرستان تنظیم شده، ولی بسیاری از بچه های سال گذشته از ترومن خواهش کردند که اجازه دهد آنها هم امسال بتوانند در این دوره شرکت کنند چرا که خیلی دلشان برای گپ زدن با این کهنه سربازان تنگ شده است. ترومن هم برنامه ها را طوری ترتیب داد تا این دانش آموزان در کلاس هایی که با حضور آنها تنظیم شده شرکت کنند.
در این کلاس، سه یا چهار تن از شاگردان سال دوم دبیرستان با یک کهنه سرباز سر میز می نشینند و راجع به برخی اطلاعات اولیه مانند رسته، درجه، نزاع ها، تاریخ های مهم و دیگر موضوعات دیگر صحبت کنند. بعد از دریافت پاسخ های اولیه تازه نوبت به سوالات بسیاری می رسد که در ادامه خواهد آمد چرا که یکی از تکالیفی که بر عهده دانش آموزان است تهیه خلاصه ای از خاطرات هر کدام از کهنه سربازان است.
جسیکا مور Jessica Moore یکی از دانش آموزان بود که در این دوره شرکت داشت. وقتی که کهنه سرباز مورد مطالعه ی او صحبت می کرد لبخند از لبانش جدا نمی شد و گویی از غرور در پوست خود نمی گنجید.
او گفت: این کهنه سرباز پدرم است. وقتی که از این طرح با خبر شدم از او خواستم که در آن شرکت کند. برخی از ماجراهایی را که تعریف می کند برای من هم تازگی دارد. او در زمان خدمت برای تأمین جیره سربازان به سنگاپور، ژاپن، هاوایی و ویتنام هم سفر کرده بود.
پدر جسیکا، فرد Fred مور است که از سال 1972 تا 1976 در نیروی دریایی خدمت کرده است. او در اولین کلیسای بپتیست First Baptist Church پیشوای روحانی بود و در اداره پلیس و آتش نشانی به عنوان افسر امور دینی خدمت کرد.
ریک راین Ric Ryan که از 1968 تا 1972 در نیروی دریایی خدمت کرده، اولین روز از بیست و یکمین سال زندگی خود را در ویتنام در حال جنگ در یک سنگر لانه روباه گذراند و تنها یک لیوان مشروب گرم شلیتز که دوستانش توانسته بودند برایش پیدا کنند خورد. دانش آموزان سال آخری که سر یک میز با او نشسته بودند به نظر می رسید که خیلی از داستان های طنز او به سر شوق آمده بودند.
او گفت: من قرار بود جاده بسازم ولی قضیه آن طور که فکر می کردیم پیش نرفت. یک روز فرمانده کمپ از من خواست تا توالت صحراییش را تمیز کنم. در آن زمان ما از گازوئیل برای پاک کردن کثافات از توالت استفاده می کردیم. خوب رفقای من به جای گازوئیل از سوخت جت برای تمیز کردن توالت فرمانده استفاده کردند و همه چیز در یک لحظه دود شد و رفت به هوا! او مشکلی با این قضیه نداشت ولی از ما خواست که تا تمام شدن شامش یک توالت صحرایی نو برایش دست و پا کنیم. دوستان من هم یکی برایش درست کردند و آن را با رنگ صورتی رنگ زدند.
استن اندسون Stan Anderson، از 1967 تا 1972 در نیروی دریایی خدمت کرد. او یکی از خدمه زیردریایی USS Puffer بود که مأموریت آن انجام عملیات جاسوسی در آبهای روسیه بود. «من هفت ماه و نیم از سال را زیر دریا بودم،» او می گفت در حالی که توضیح می داد که چطور زیر دریایی پر از آذوقه و سرباز بود. «ما کنسرو غذاهایمان را روی زمین در کنار هم قرار داده بودیم و روی آن ها راه می رفتیم تا اینکه همه آنچه داشتیم را می خوردیم تا بتوانیم راحتتر راه برویم. همچنین ما یک دریچه فرار داشتیم ولی چون هیچ شانسی برای فرار نداشتیم کاهو را داخل کیسه فریزر می کردیم و آنرا با گاز نیتروژن پر می کردیم و در ورودی دریچه قرار میدادیم تا کاهوی تازه برای حد اقل دو هفته داشته باشیم.»
این طرح به عنوان بخشی از درس مطالعات جهان و تاریخ جنگ ویتنام ارائه می شود. به دلیل محدودیت های زمانی، دانش آموزان تنها با بخش بسیار مختصری از آنچه واقعا رخ داده آشنا می شوند. به گفته ترومن، این طرح به دانش آموزان کمک می کند تا بتوانند بهتر کسانی که تاریخشان را شکل داده اند را بشناسند و از زبان خودشان سرگذشتشان را بشنوند.
در طول این طرح چندین بار از دانش آموزان مختلف شنیده شد که بگویند: او وقتی که به جنگ اعزام شد هم سن و سال امروز من بود.
امسال حدود 300 دانش آموز در این طرح شرکت کردند و تعداد کلی شرکت کنندگان این پروزه را از زمان تأسیس به 2،900 نفر رساندند.
چریتی مانس Charity Maness
خبرنگار انترپرایز کامیونیتی
Enterprise community
coppergazette@gmail.com
ترجمه: عباس حاجی هاشمی
منبع: calaverasenterprise
