آموزه‌های فرهنگی و علمی‌مان به گونه‌ای است که آموخته‌ایم فقط به پدیدآورندگان و تولیدات آنها دقت نموده و درباره کیفیت یا کمیت آنها اظهار نظرهای متفاوت نماییم. از نقاط ضعف نویسندگان، مورخان و پژوهشگران سخن برانیم یا این که کتاب و مقالات انتشار یافته آنان را به تیغ نقد، زخمی کنیم و گاه، جراحت‌های عمیق و خشن بر آنها وارد سازیم.
بی‌تردید این نوع رفتار و عملکرد، نتیجه آموزه‌های فرهنگی و دانسته‌های علمی ماست که در بسیاری از مواقع، همه ما برای آنها توجیه‌های فراوان داریم. اما می‌توان به گونه‌ای دیگر نیز عمل کرد. یعنی با خودانتقادی کردن، در افزایش توان و کیفیتِ کارِ فعالان و تولیدات آنها نقش‌آفرین گردیم. با این توضیح که عموماً بر این تصوریم که تا رسیدن به شماره یکصدم، باید بر محتوای سایت تاریخ شفاهی و هفته‌نامه آن نظر افکنیم و درباره آن اظهار نظر نماییم. از کم و کاستی‌های آن بگوییم و بر نقاط قوت آن تأکید بورزیم. اما راقم این سطور بر این نظر است که غیر از این کار نیز می‌توان به شکلی دیگر هم عمل کرد. یعنی سلیقه خود را مشخص و معین نماییم و چنانچه کاستی دارد، آن را رفع کرده و بر قوت آن بیفزاییم.
به عبارتی دیگر، ما مخاطبان با بالا بردن سلیقه علمی خویشف نویسندگان و گردانندگان سایت و هفته‌نامه را به تقویت کیفیت و کمیت محتوای آنها، ترغیب و تشویق نماییم. در مقام مثال می توان گفت همانند پژوهشگران و کتاب‌خوانان حرفه‌ای و درجه اولی باشیم که ناشران را مجبور می‌کنند تا هر کتابی را منتشر نکنند؛ بلکه آثاری را به زیور طبع بیارایند که مخاطب فراوان و خریداران بسیار داشته باشد، تا هم خواسته آنان را جامه عمل بپوشاند و هم سود مادی مناسب برای ناشر، فراهم آورد.
بنابراین ما مخاطبان می‌توانیم با افزایش دانش خویش در زمینه تاریخ شفاهی و تاریخ معاصر ایران و مسائل نظری دانش تاریخ در مفهوم جدید و نوین آن، اصحاب هفته‌نامه تاریخ شفاهی را به سمتی حرکت دهیم تا مطالب و مقالاتی را منتشر سازند که بر افزایش فهم و درک و شناخت ما مخاطبان از مسائل مورد نظر، اثرگذار باشند. هر نوشته کم‌مایه و ضعیف و حتی متوسطی را نشر ندهند و از نشر مسائل نظری دانش تاریخ، غافل نباشند و فضاهای کم‌شناخته یا ناشناخته تاریخ را بیشتر مورد توجه و عنایت قرار دهند.
به بیانی دیگر، ما مخاطبان می‌توانیم بر تداوم حیات و فعالیت ثمربخش این هفته‌نامه و سایت، مؤثر واقع شویم و به تدریج ان را به جایگاهی بهتر و والاتر برسانیم.
براین اساس، پسندیده‌تر آن است که خود را تقویت کنیم تا سلیقه‌ای بهتر داشته باشیم. از این‌رو باید از هر کاری که در این راه، می‌تواند مؤثر باشد، دریغ نورزیم. از فرصتی که در یان اوضاع و احوال نه‌چندان مطلوب علمی، خاصه تاریخ شفاهی و تاریخ معاصر ایران پدید آمده است، حداکثر استفاده را ببریم و بر غنا و قوت ظاهر و باطن آن بیفزاییم.
بنابراین به جای خواستاری از گردانندگان سایت و هفته‌نامه در مورد ارائه بهتر مطالب، به طور مستقیم، خود، پا در رکاب زنیم و به صورت‌های مختلف، در فراهم شدن شکلِ مطلوب آنها فعالیت نماییم.
جعفر گلشن روغنی
