● بزرگ‌ترین آرشیو تاریخ شفاهی شهری در سطح خاورمیانه
● برگزاری کارگاه تاریخ شفاهی در استان گلستان
● «یك روز از تاریخ ایران» با خاطرات شفاهی می‌آید
● خاطرات جواد منصوری «خاطرات یک دیپلمات» شد
● روایت رحیم افشاری از تیپ 55 هوابرد در «سایه تاک»
● زندگینامه کامل شاعران انقلاب در مجموعه «شخصیت‌های مانا»
● برگزاری شب خاطره 247
● نقد خاطرات علی امینی
● اگر این عکس نبود...
● تاریخچه هنر عكاسی در گیلان کتاب شد
● مسجد جامع بازار تهران به روایت اسناد ساواک
● تشکیل قرارگاه مرکزی راهیان نور جهاد سازندگی
● گردآوری مستندات نقش ورزشکاران البرزی در پیروزی انقلاب
● پرفروش‌های خاطرات در نیمه دوم خرداد
● اهدای جایزه به نویسنده کتابی با شمارگان 30 میلیونی
● خاطره‌گویی ویدیویی
● تدوین بیش از 300 مصاحبه درباره مارکز
● بازسازی محل تولد نویسنده نامدار
● حرکت انضباطی فیفا و اتوبیوگرافی سوآرز
نظریه تاریخ شفاهی-۲
نویسنده: لین آبرامز
Lynn Abrams
مترجم: علی فتحعلی آشتیانی
چیستی تاریخ شفاهی
اصطلاح تاریخ شفاهی از جنس تعابیر مبهمی است که بر دو معنا اطلاق میشود. در یک معنا به فرایند انجام مصاحبه با مردم و ضبط گفته‌های آنان اطلاق میشود تا اطلاعاتِ انباشته در ذهن آنان، یعنی خاطرات‌شان از گذشته، بیرون بیاید. اما تاریخ شفاهی به خودیِ خود محصول همان مصاحبه نیز هست که در قالب گزارش روایی از رویدادهای گذشته متجلی میشود. پس می‌بینیم که هم یک شیوة پژوهشی است (وسیلة اجرای تحقیقات) و هم ماحصلِ فرایند پژوهش؛ به بیان دیگر، مرکب از عمل ضبط و سند برآمده از این عمل است. الفاظ دیگری را نیز به جای تاریخ شفاهی می‌توان به کار برد، از قبیل تحقیق دربارة اقاریر شخصی و تحقیق دربارة داستان زندگی،(6) که از این تعابیر در کتاب حاضر استفاده خواهیم کرد. اما گویا مورخان با کلمة «تاریخ شفاهی» راحت‌ترند زیرا از آن دسته اصطلاحات عامی است که عمل و نتیجة عمل از آن مستفاد میشود.
موفقیت تاریخ شفاهی تا بدانجا پیش رفته است که اکنون جزء رویه‌های عملیِ امتحان‌شده در حوزة پژوهش به شمار می‌آید و نه تنها در تحقیقات تاریخی بلکه در حوزه‌های گسترده‌ای مانند قوم‌شناسی، مردم‌شناسی، جامعه‌شناسی، مطالعات بهداشت و درمان و روان‌شناسی نیز جای خود را باز کرده است. توسل به تاریخ شفاهی در داخل دیوار‌های محیط‌های دانشگاهی محبوس نشده و به عنوان دستاویزی محکمه‌پسند(7) در قضاوت و رسیدگی‌های حقوقی (مانند محاکمة جنایتکاران جنگی)، و همچنین توسط پزشکان و افرادِ مشغول به فعالیت در حرفه‌های پرستاری و مراقبتی نیز مورد استفاده قرار گرفته است. تاریخ شفاهی در قامت یک ابزار پژوهشی در پروژه‌های مردمی و آموزشی ظاهر شده است؛ پیر و جوان، داوطلب و مزدبگیر بدان تمسک می‌جویند و در اکثر کشورها پیدا میشود. تاریخ شفاهی به یک شیوة همه‌فن‌حریف تبدیل شده و مانند هشت‌پایی است که هر بازویش به یکی از فعالیت‌های مردمی، دانشگاهی و عمل‌محور(8) خدمت می‌کند. | 
