صدای تد فاهی(Ted Fahey) سروان بازنشسته پلیس شهر سنت پل (St. Paul)، که خاطرات چهار دهه پیش را مرور‏ می‏کند گوشخراش اما واضح است. او در سال 1947 تازه به عنوان پلیس گشت به استخدام درآمده بود که به همراه همکارکهنه کارش آلن لی(Allan Lee) به یک تلفن محلی پاسخ گفت.
فاهی‏ می‏گوید: "مردی با یک اسلحه از خانه بیرون دوید و لی مراقبش بود. او به داخل گاراژ رفت و ما درست پشت سرش بودیم. من آن موقع تازه کار بودم و با خودم فکر کردم، باید قبل از این که بتواند اسلحه‏اش را به سمت من بگیرد او را دستگیر کنم. به همین خاطر به درون گاراژ دویدم".
او در حالی آن مظنون را گرفت که سعی داشت اسلحه‏اش را پنهان کند. با این حال ‏لی او را سرزنش کرد. این پلیس کارکشته با 12 سال سابقه خدمت او را سرزنش کرد و " لعنتی احمق" خواند. چراکه ممکن بود مظنون در گاراژ منتظرش باشد و او را بکشد.
 فاهی به او گفت: "فکر‏ می‏کنم اشتباه کردم"، که لی در جوابش گفت "سعی کن این اشتباه را فراموش نکنی".
کمتر از دو سال بعد لی در محله راندو(Rondo) در تعقیب یک دزد مغازه مشروب‏فروشی هدف قرار گرفت و جان باخت. این دزد ‏پلکان آنجا را با شلیک‏ها‏ی مداوم خود فرو ریخته بود. آن موقع لی 42 ساله بود. دیگر افسران پلیس همان شب آن دزد - الیور کراچر(Oliver Crutcher) - را کشتند.
خاطرات فاهی جزو روایت‏ها‏ی بیشمار پلیس‏ها‏یی است که کیت کوت (Kate Cavett)، تاریخ شفاهی‏نگار شهر سنت پاول، آن را ضبط کرده است و در حال حاضر به آرامی در حال انجام مهمترین کار در زمینه حفظ تاریخ در ایالت مینه سوتاست. او در حال ضبط گفته‏ها‏ی پلیس‏ها‏ی شهر سنت پاول از زبان خود آنهاست. کیت در سال 2007 با فاهی که در آن موقع 87 سال داشت مصاحبه کرد. اکنون فاهی 94 سال دارد و کار کوت یادآوراین نکته است که تاریخ تنها مختص افراد مشهور و مردگان نیست.
جان هرینگتون (John Harrington) رئیس سابق پلیس شهر سنت پاول که اکنون پلیس ترانزیت مترو را اداره‏ می‏کند، در این رابطه گفت: "کیت توانایی فوق العادهای ‏در حرف کشیدن از پلیس‏ها‏ در مورد خودشان دارد حتی اگر گاهی آن حرف‏ها‏ به زیانشان باشد".
 اولین دیدار کوت و هرینگتون وقتی بود که او ریاست واحد جوانان سنت پاول را بر عهده داشت که هدف آن کنترل دسته‏ها‏ی تبهکار جوان بود. کیت در مرکز درمان نوجوانان کار‏ می‏کرد. آنها بودجهای ‏فراهم کرده و با بیش از 100 نفر از اعضای این دسته‏ها‏ مصاحبه کردند. هرینگتون در این مورد گفت: تاریخ شفاهی آنان "تمام آنچه را من راجع به ‏این دسته‏ها‏‏ می‏دانستم" تغییر داد.
او گفت: "آنها فقط به خاطر پول وارد فعالیت‏ها‏ی تبهکاری نمی شدند. بلکه عوامل روانشناسی پیچیده تری آنها را جلب‏ می‏کرد." کوت در ادامه طرح دیگری را با عنوان "صداهای راندو" شروع کرد که تاریخ شفاهی افرادی را ضبط‏ می‏کند که در این محله سیاهپوست‏نشین رشد کرده‏اند‏. این محله در دهه 1960 برای ساخت بزرگراه بین ایالتی شماره 94 تخریب شد.
هرینگتون گفت: "در آن موقع رئیس(بیل)فینی(Bill Finney) و دیگران به دلیل تغییر گروهی نگهبانان بازنشسته شدند. ما نگران بودیم که رفتن این افراد کهنه کار به معنی از بین رفتن چیزی باشد که محیط اداره ما را منحصر به فرد کرده بود."
بنابراین او یک بار دیگر به کوت روی آورد که هزینه انجام طرح‏ها‏ی تاریخ شفاهی خود را از صندوق ارتقای میراث ایالت، دیگر بنیاد‏ها‏ و حتی فرزند لی تامین‏ می‏کرد.
کیت‏ می‏گوید: "سعی‏ می‏کنم لحن گوینده را گرفته و از طریق ضرب آهنگ و الگوهای بیانی احساسات آنها را منتقل کنم. خاطرات نقل شده در تاریخ شفاهی، تصویری از زندگی گوینده را شامل فرهنگ، غذا، ناسازگاری‏ها‏، عقاید، افکار، خصایص، شادمانی‏ها‏، غم‏ها‏، احساسات و جوهره غنی بوجود آورنده رنگ و ساختار، خلق‏ می‏کند."
مصاحبه با فاهی در خانه ویلایی که او در دهه 1950 ساخته است، انجام شد و مسائل مختلفی همچون یادی از روسای قبلی تا خاطرات شیرین آن محله که ملغمه‏ای ‏است از اهالی بوهم (ناحیه‏ای ‏در کشور چک)، سرخپوستان آمریکا و سربازان فورت اسنلینگ (Fort Snelling) در دوره رکود، را در بر‏ می‏گیرد.
داستان‏ها‏ی لطیف مادرش هم هست که به تصویر کشیده‏ می‏شود، ‏جانز درازه (long johns) یخ زده که خود را کنار اجاق گرم‏ می‏کند و نیز یادآوری روزهای خوشایند آغاز لوله کشی داخلی خانه‏ها‏. او‏ می‏گویند: "دخترک‏ها‏ی امروزی اصلاً نمی دانند سختی یعنی چه".
او روزهای قبل از تلفن همراه را به یاد دارد، وقتی که برای تلفن کردن باید دسته‏ای ‏‏را‏ می‏چرخاندی و کلید برنجی بزرگ و بلندت را در جایی که به آن "جعبه تلفن"‏ می‏گفتند،‏ می‏گذاشتی، یعنی فن آوری گوشه خیابانی که تنها راه تماس با مرکز بود. خاطرات او از شلیک به اولیور کراچر پیش از آنکه آن دزد لی را بکشد با احساسات مشابهی در هم آمیخته است که آن را در مصاحبه کوت با گروهبان جو استرانگ(Joe Strong) هم‏ می‏بینیم.
استرانگ که در سال 2010 بازنشسته شد، وقتی همکارش گروهبان جرالد ویک(Gerald Vick)در کوچهای ‏بیرون از بار ایست ساید(East Side) هدف قرار گرفت و کشته شد به عنوان پلیس مخفی کار‏ می‏کرد. استرانگ هم مثل فاهی به مظنون شلیک کرد اما به او نخورد. استرانگ به کوت گفت که "آن شب کارمان تقریباً تمام شده بود و ما سلاح خود را کنار گذاشته بودیم. تصورمان این بود که با یک مشت مست طرف هستیم، اما این طور نبود".
او فشار روحی برخورد با بیوه ویک پس از خاکسپاری را به یاد دارد. استرانگ‏ می‏گوید: "آن موقع واقعاً به من سخت گذشت. نمی‏دانستم او چه واکنشی نشان‏ می‏دهد. خودم هم نمی‏دانستم چه واکنشی خواهم داشت. وقتی همکاری که با او بودهای ‏می‏میرد نمی‏توانی پیش خانواده‏اش بروی، به خصوص وقتی احساس کنی که ”وای خدای من خودپسندی ما این ماجرا را رقم زد، “ما اولین نکته مهم را رعایت نکرده بودیم. باید همیشه هوشیار‏ می‏بودیم در حالی که اسلحه‏ها‏یمان را کنار گذاشته بودیم". 
 

 

تد فاهی جوان هنگام خلبانی

کورت براون*
ترجمه: اصغر ابوترابی

*نوشته‏ها‏ی کورت براون Curt Brown درباره تاریخ مینه سوتا هر یکشنبه منتشر‏ می‏شود. خوانندگان‏ می‏توانند نظرات و پیشنهادات خود را به mnhistory@startribune.com ارسال دارند.

منبع: استار تریبوین


نام پست الكترونيك نظر شما کد امنیتی