2
 شمعى روشن مى‏كنم و بر تخته سنگى كنار دريا قرارش مى‏دهم و در كنار تخته سنگ مى‏نشينم و به شمع خيره مى‏شوم و گوش خود را به موسيقى امواج مى‏سپارم.
شمع و دريا، زير آسمان پرستاره، در دل ظلمت بى‏پايان شب و من دلسوخته بى‏قرار، همراه شمع مى‏سوزم و به دنبال او اشك مى‏ريزم و با امواج دريا به بى‏نهايت مى‏روم و تا ستارگانِ دور آسمان صعود مى‏كنم و در كهكشانها محو و نابود مى‏گردم...
چه احساس عجيبى! چه تجربه زيبايى! چه نماز مقدسى! چه عبادت عميقى! چه عشقبازى سوزانى! چه شب قدرى! چه معراج و صعودى و وحدتى!
خدايا! تو را شكر مى‏كنم كه از قفس جسم، آزادم كردى. از زير فشار كوههاى غم نجاتم دادى. از ميان طوفانهاى ظلمت و جهل و كفر بيرونم كشيدى. از گردابهاى خطرناك سقوط و ياس و پژمردگى و ذلت و مرگ نجاتم دادى.
خدايا! تو را شكر مى‏كنم كه قلبم را با سوزش شمع، هماهنگ كردى. اشك ديدگانم را به قدرت اشك، حيات دادى. روحم را با وسعت آسمان بى‏پايانت به بى‏نهايت، اتصال دادى.
مرگ به سراغم مى‏آيد؛ آن قدر آرام و مطمئن به او نگاه مى‏كنم كه گويى خضر پيغمبرم. رگبار گلوله به سويم جارى مى‏شود؛ آن قدر خونسرد و محكم مى‏گذرم كه گويى رويين تنم. مردان جنگنده در برابرم به خاك و خون مى‏غلتند؛ آن قدر عادى تلقى مى‏كنم كه گويى قلبم از سنگ است. كودكانِ تير خورده ، از درد ضجه مى‏كنند، مادران داغديده فرياد مى‏كشند، زنان بيوه شيون مى‏كنند؛ اما من، گويى احساس ندارم و رحم و شفقت در من وجود ندارد. در عين حال، نمى‏توانم مورچه‏اى را بيازارم. نمى‏خواهم دشمنى كه قصد حيات من كرده است، از پاى درآورم. در برابر لرزش يك برگ، دلم مى‏لرزد. در مقابل اشك يتيم، آب مى‏شوم. چشمك يك ستاره، قلبم را به خود جذب مى‏كند. نسيم سحرى، روحم را به آسمانها مى‏برد. اين لطافت با آن خشونت، چگونه جمع شده است؟ خودم در تعجبم!
 از من سندى اگر بطلبى، قلبم را ارائه خواهم داد. و اگر محصول عمرم را بطلبى، اشك را تقديمت خواهم كرد.
خدايا! وجودم اشك شده است. همه وجودم از اشك مى‏جوشد، مى‏لرزد، مى‏سوزد و خاكستر مى‏شود. اشك شده‏ام و ديگر، هيچ. به من اجازه بده كه در جوارت قربانى شوم و بر خاك ريخته شوم و از وجود اشكم، غنچه‏اى بشكفد كه نسيم عشق و عرفان و فداكارى از آن، سرچشمه بگيرد.
من، زاده طوفانها و موج درياهايم.
من حيات خود را مديون آتشفشانها و صاعقه‏ها هستم. آنگاه كه طوفان خاموش شود و دريا آرام گردد، ديگر اثرى از من وجود نخواهد داشت...
خدايا! مى‏خواستم كه سر بر آسمانت بگذارم و زار زار بگريم تا همه عقده‏هاى فشرده شده در ضمير نابه خودم را آرام كنم. ناگفتنى‏هاى فراوان داشتم كه مى‏خواستم با تو در ميان بگذارم. رازهاى نهفته، نيازهاى سوزان درونى، آه‏هاى زندانى، ناله‏هاى فشرده شده ، همه را و همه را مى‏خواستم با تو بازگو كنم. آرزو داشتم كه لوح وجودم را در برابرت باز كنم و باسيلاب اشك، همه ناپاكى‏ها را بشويم تا همچو طفلى نوزاد، پاك و درخشان و معصوم گردم و از همه آلايشها آزاد شوم، و قلبم، آيينه تمام نماى حقيقت گردد، و روحم به ملكوت اعلى بپيوندد. در ميان طوفانهاى ظلمت، چشمان خسته خود را به نور بگشايم؛ زير دندانهاى اژدهاى مرگ، به فرشته رحمت متوجه شوم؛ تلخى شكنجه و درد و عذاب را با كشش روح و خاطره‏هاى زيبا، شيرين و لذتبخش كنم. مى‏خواستم به دريا روم و قلب مالامال دردم را به امواج خروشان بسپارم تا ضربه‏هاى موج، پاره‏هاى غم را از قلبم بكند و تكه تكه به دريا ببرد و قلبم را چون قطعه بلور،  پاك و صاف بكند. مى‏خواستم شمع گردم و به خاطر نور، سر تا پا بسوزم. مى‏خواستم اشك شوم و عصاره وجودم را در پاك‏ترين و زيباترين شكلش به تو تقديم كنم. مى‏خواستم سوز گردم، ذوق گردم، شوق گردم، عشق گردم، روح گردم، موج گردم، شمع گردم، نور گردم، اشك گردم، شور گردم ، و بالاخره، كلمه شوم كه اولين تجلى خداست...

3
آنچه مرا به على عليه السلام نزديك كرد، عشق وايمان او و درياى غم و درد او بود. در كودكى از شجاعتش لذت مى‏بردم و او را حماسه جنگ و تهور و فداكارى مى‏شمردم. روزگارى از عملش و سخنورى‏اش و رهبرى‏اش و زهد و تقوايش محظوظ مى‏شدم و او را ستاره درخشان عالم خلقت مى‏دانستم. اما امروز، تنهايى  على  مرا جذب كرده است. صداى ناله او را در دل شب، ميان نخلستانهاى فرات مى‏شنوم. مردى عظيم كه محبوب خداست، از همه جا و همه كس گريخته و يكه و تنها با خداى خود راز و نياز مى‏كند. اشك مى‏ريزد و دل دردمند خود را آرامش مى‏دهد. صيحه مى‏زند تا از فشار سينه پر نور خود بكاهد.
اى خداى بزرگ! تو را شكر مى‏كنم كه  على عليه السلام را آفريدى تا در عشق و درد و تنهايى، مظهرى خدايى باشد و دردمندان دلسوخته، در عالم تنهايى به او بيانديشند و از تصور چنين محبوبى خدايى، آرامش بيابند.
در آتش عشق، در طوفان درد، در كوير تنهايى، فقط على عليه السلام است كه مى‏تواند دست بر قلب ما بگذارد و با ما همدردى كند. عشق ما را بفهمد، درد ما را لمس كند و تنهايى ما را بفهمد.
چه زيباست همدرد  على عليه السلام شدن، زجر كشيدن، از طرف پست‏ترين جنايتكاران تهمت شنيدن و از طرف كينه‏توزان بى انصاف، نفرين شدن. چه زيباست در كنار نخلستانهاى بلند در نيمه‏هاى شب، سينه داغدار را گشودن و خرد شدن ، و با ستارگان زيباى آسمان راز و نياز كردن. چه زيباست كه در اين موهبت بزرگ الهى كه نامش غم و درد است، شيعه تمام عيار  على عليه السلام شدن چه زيباست از همه جا و همه كس دل بريدن، از همه نااميد شدن، دنيا را سه طلاقه گفتن، به بارگاه پرشكوه غم و درد پناهنده شدن، به حلقه شهادت در آويختن.
خوش دارم، آزاد از قيد و بندها،  در غروب آفتاب، بر بلندى كوهى بنشينم و فرو رفتن خورشيد را در درياى وجود، مشاهده كنم و همه حيات خود را به اين زيبايى خدايى بسپارم و اين زيبايى سحرانگيز، با پنجه‏هاى هنرمندش با تار و پود وجودم بازى كند، قلب سوزانم را بگشايد، آتشفشان درونم را آزاد كند، اشك را كه عصاره حيات من است سرازير نمايد، عقده‏ها و فشارهايى كه بر قلبم و بر روحم سنگينى مى‏كنند، بگشايد، غم‏هاى خفه كننده‏اى كه حلقومم را مى‏فشرند، و دردهاى كشنده‏اى را كه قلبم را سوراخ سوراخ مى‏كنند، با قدرت معجزه‏آساى زيبايى، تغيير شكل دهد و غم را به عرفان، و درد را به فداكارى مبدل كند و آنگاه حياتم را بگيرد، و من ديوانه‏وار، همه وجودم را تسليم زيبايى كنم و روحم به سوى ابديتى كه از نورهاى زيبايى مى‏گذرد، پرواز كند، و در عالم آرامش و طمأنينه، از كهكشانها بگذرم و براى لقاى پروردگار به معراج روم، و از غم هستى و درد وجود بياسايم و ساعتها و ساعتها در همان حال باقى بمانم و از اين سير ملكوتى لذت ببرم.

منبع: کمان، شماره 21