آتلانتا– آخرین عضو بازمانده‏ی ‏ارتش ایالات متحده که بمب اتم را بر سر هیروشیما رها کرد، ختم جنگ جهانی دوم را تسریع بخشید و جهان را وارد عصر اتم نمود، در سن 93 سالگی در گذشت.
پسرش تام وان کرک گفت: «تئودور وان کرک روز دوشنبه با مرگ طبیعی در یک خانه‏ی ‏سالمندان در جورجیا درگذشت.»
وان کرک در بیش از 60 مأموریت بمباران شرکت داشت اما تنها یکی از آنها در اقیانوسیه بود که باعث شد نام او در تاریخ باقی بماند. وی، هنگام خدمتش به عنوان خلبان اینولا گی، که با هواپیمایB-29 سوپرفورترس اولین بمب اتم را هنگام جنگ بر شهر هیروشیما در 6 اوت 1945 رها کرد، بیست و چهار ساله بود.

او برای مأموریت ویژه‏ی ‏شماره‏ی ‏13، با خلبان پل تیبتس Paul Tibbets و بمب افکن تام فربی Tom Ferebee هم رکاب شد.
وان کرک در مصاحبه‏ای در سال 2005 گفت که مأموریت با موفقیت انجام شد. او گفت که هواپیمای بمب افکن را در آسمان شب هدایت نمود و تنها 15 ثانیه از زمان پیش بینی شده تأخیر داشت. هنگامی که بمب 9،000 پوندی (4،080 کیلوگرمی) با نام مستعار «پسر کوچولو Little Boy» بر سر شهر خفته رها شد، او و همرزمانش امید داشتند که از آن جان سالم به در ببرند.

او مطمئن نبود که بمب عمل خواهد نمود و اگر عمل کند آیا امواج شوک آن بدنه‏ی ‏هواپیما را تکه تکه خواهد نمود یا خیر. آنها مشغول شمارش بودند – یک هزار و یک، یک هزار و دو – تا به 43 ثانیه‏ای برسند که به عنوان زمان انفجار پیش بینی شده بود، اما چیزی نشنیدند.
وان کرک چنین گفت: «تصور می‏کنم که گروه حاضر در هواپیما به این نتیجه رسیدند که بمب منفجر نشد. به نظر بیشتر از 43 ثانیه طول کشیده بود.» 

بعد نوری تابان دیده شد. بعد موج شوک. بعد یک موج شوک دیگر.
انفجار و اثرات پس از آن 140،000 نفر را در هیروشیما به کام مرگ کشاند.
سه روز پس از هیروشیما، دومین بمب اتم بر سر ناگازاکی رها شد. انفجار و اثرات پس از آن جان 80،000 نفر را گرفت. شش روز پس از بمباران ناگازاکی، ژاپن تسلیم شد.
از آن زمان تا کنون، این مسئله که آیا ایالات متحده حق داشت از این بمب های اتمی استفاده کند یا خیر، مورد بحث و گفتگو قرار گرفته است. وان کرک گفت که از نظر او این کار لازم بود زیرا به جنگ خاتمه داده و دیگر نیازی به حمله‏ی ‏زمینی متفقین نبود که می‏توانست جان افراد بیشتری را از هر دو طرف بگیرد.

وان کرک گفت: «من صادقانه معتقدم که استفاده از بمب اتم در دراز مدت جان خیلی ها را نجات داد. بسیاری از مردم نجات پیدا کردند. اکثریت نجات یافتگان ژاپنی بودند.»
اما این مأموریت او را نسبت به جنگ هوشیار کرد.
او گفت: «تجربه‏ی ‏جنگ جهانی دوم نشان داد که جنگ چیزی را حل نمی‏کند. و سلاح‏های اتمی هم چیزی را حل نمی‏کنند. من شخصاً معتقدم که نباید بمب‏های اتم در جهان وجود داشته باشند – دوست دارم ببینم که همه‏ی ‏آنها از بین رفته‏اند.»

او اضافه کرد: «اما اگر هر کس یک سلاح اتمی دارد، من بیشتر از دشمنم مشتاق به مالکیت یکی از آنها هستم.»
وان کرک، یک سال بعد از پایان جنگ نیز در خدمت ارتش باقی ماند. سپس ادامه‏ی ‏تحصیل داده و مدارجی را در مهندسی شیمی کسب نموده و وارد شرکت شیمیایی دو پونت  DuPont شد که تا سال 1985 و بازنشستگی در آنجا باقی ماند.

پسرش گفت: «همانند بسیاری از سربازان جنگ جهانی دوم، وان کرک نیز تا مدت ها در مورد خدماتش در ارتش سخن نمی‏گفت تا زمانی که با گروه‏های مدارس ملاقات و گفتگو نمود.»

تام وان کرک طی مصاحبه‏ای تلفنی در روز سه شنبه گفت: «من تا 10 سالگی نمی‏دانستم که او در این مأموریت شرکت داشته تا این که روزنامه‏های قدیمی اتاق زیر شیروانی مادر بزرگم را خواندم.»

تام وان کرک گفت: «می‏دانستم که او قهرمان جنگ شناخته شده اما برای ما او تنها پدری بی‏نظیر بود.»

ترجمه ناتالی حق وردیان

منبع: روزنامه ژاپن تایمز