«پیدا کردن راه: سرگذشت‌ خانواده‌های بی‌خانمان در پوژه سوند» قسمتی از برنامه جمع‌آوری سرگذشت خانواده‌های بی‌خانمان دانشگاه سیاتل است که از سوی بنیاد بیل و ملیندا گیتس حمایت مالی می‌شود.

نمایندگان استوریکور که یک موسسه غیر انتفاعی برای جمع‌آوری تاریخ‌شفاهی است، از 29 ژوئیه تا دوم ماه اوت امسال در YWCA Family Village در لینوود Lynnwood حضور خواهند داشت. این گروه این هفته در شهرک پیرس Pierce County حضور دارد که میزبانی آن را موسسه خدمات اجتماعی کاتولیک در واشنگتن غربی برعهده دارد و بعدا در ماه اوت به سیاتل و شهرک جنوبی کینگ خواهد رفت تا داستان‌های خانواده‌های بی‌خانمان را جمع‌آوری کند.

میشل بووا Michelle Bova، مدیر خدمات گمرکی استوریکور، می‌گوید که هدف از این طرح شنیدن صدای کسانی است که کمتر شنیده می‌شوند.

او می‌گوید: ما کار می‌کنیم که مردم صدای خود را بشنوند.

در این طرح، مصاحبه‌ها در مورد هرچیزی که مصاحبه‌شوندگان بخواهند خواهد بود. به گفته بووا، شاید آنها دوست نداشته باشند که در مورد لحظات تاریک زندگی خود صحبت کنند. وقتی آنها از دورانی حرف می زنند که جایی برای زندگی کردن نداشته اند،  احتمالا   می خواهند به نقاط قوت زندگی فعلی خود اشاره کنند.

مدیر مشارکت اجتماعی YWCA Seattle-King-Snohomish، ارین مورفی Erin Murphy گفت که در این برنامه با خانواده‌هایی قرار مصاحبه تنظیم می‌شود که یا سال‌ها قبل مدتی را به صورت بی‌خانمان زندگی کرده‌اند و یا اینکه هنوز هم جایی برای زندگی ندارند. «ما به دنبال هر دو دیدگاه هستیم. مردم اغلب به جای افراد و خانواده‌های بی‌خانمان صحبت می‌کنند.»

به گفته مورفی، بازگو کردن یک سرگذشت می‌تواند به فرد قدرت دهد. و همچنین موسساتی که با افراد بی‌خانمان کار می‌کنند اخبار این طرح را دنبال می‌کنند.

بیش از 90 سرگذشت تا به حال ضبط شده و در هر شهرک 30 داستان به ثبت رسیده است.

مصاحبه‌های ضبط شده توسط استوریکور که مرکز آن در نیویورک است در مرکز زندگی بومی آمریکایی کتابخانه کنگره آرشیو می‌شود. و هر کسی که در مصاحبه‌ها شرکت داشته باشد یک کپی از سی دی مصاحبه‌ها را به صورت رایگان دریافت می‌کند. سرگذشت‌ها به صورت هفتگی در برنامه «ویرایش صبح» شبکه NPR  پخش می‌شود ولی به گفته بووا تنها 52 مصاحبه در طول سال پخش خواهد شد.

مورفی گفت: سرگذشت‌های افراد بی‌خانمان که هزینه مالی آن را بنیاد گیتس تقبل کرده است، منبعی خواهد بود برای انجمن‌های حمایتی مسکن در منطقه شامل موسسات غیرانتفاعی، حامیان انفرادی و کسانی که واقعا برای پایان دادن به بی‌خانمانی تلاش می‌کنند. «ما سرگذشت هایی واقعی داریم که از زندگی‌های واقعی آمده است و یکی از اهداف این طرح تأثیر بر تصمیم تصمیم گیران است.»

بووا گفت: ما امیدواریم که طیف گسترده‌ای از تجربیات در این برنامه بازگو شود. دوست داریم بدانیم که این افراد به دنبال چه بوده‌اند و امروز کجای راه هستند.

همه معلمان و کسانی که با خانواده‌های بی‌خانمان به هر نحوی کار کرده اند می‌توانند به مصاحبه‌ها ملحق شوند. ولی، بووا گفت، توجه اصلی در این برنامه معطوف به کسانی است که واقعا تجربه بی‌خانمانی را با فرزندانی کمتر از 18 سال از سرگذرانده‌اند. می‌خواهیم بدانیم که این بچه‌ها کجا درس خوانده‌اند. ما کسی را داشتیم که می‌گفت فرزندش بعد از مدرسه برای فعالیت‌های ورزشی در مدرسه باقی می‌ماند ولی تا ساعت‌ها بعد از ورزش نمی‌توانست به خانه برگردد زیرا پناهگاه آنها برای ورود محدودیت زمانی داشت.

با شنیدن کلمه بی‌خانمان، افراد ممکن است اولین چیزی که به ذهنشان بیاید یک مرد در کنار خیابان باشد. بووا گفت که خانواده‌های بی‌خانمان آنچنان قابل دیدن نیستند. خانواده‌هایی هستند که بچه دارند و در ماشین، اتاق‌های متل‌ها و پناهگاه‌ها زندگی می‌کنند.

هر کسی که در طرح ارتباط بی‌خانمانان Project Homeless Connect که هفته گذشته در مدرسه راهنمایی اورگرین در اورت Everett برگزار شد شرکت داشت حتما تأیید می‌کند که بی‌خانمانی اصلا چهره یکسانی ندارد. کهنه سربازانی با موهای سفید، کودکانی در چرخ دستی، خانواده‌های بزرگ، نوجوانان، پدربزرگ‌ها و مادر بزرگها که تعدادشان به بیش از 1300 نفر می‌رسید در این برنامه شرکت کردند که به بی‌خانمانان خدمات رایگان ارائه می‌داد.

هر کدام از مصاحبه‌ها در این برنامه معمولا شامل 40 دقیقه مکالمه بین دو نفر است که یکدیگر را می‌شناسند. در خلال مکالمه‌ها کسانی به روند و پیشروی آن‌ کمک می‌کنند.

استوریکور در سال 2003 بوسیله دیوید آیسی David Isay افتتاح شد. این موسسه در حقیقت نسخه به روز شده تواریخ زندگی آمریکایی  American Life Historiesاست که توسط اداره توسعه خلاقیت‌ها Works Progress Administration  در دهه 30 میلادی تهیه شد. هر کدام از سرگذشت‌های تهیه شده در این مجموعه بخشی از ماهیت وجودی ما (مردم آمریکا) را تشکیل می‌دهد.

بووا گفت: «هدف بزرگتر استوریکور یادآوری این نکته است که میان این دو ملت ارتباط وجود دارد. همیشه می‌شنویم که کسی چیزی را به کس دیگری گفته است که قبلا هرگز نگفته بود حتی بین زن و شوهرها. این باعث می‌شود که بهتر همدیگر با بشناسیم.»

کودکان هم می‌توانند در جلسات این برنامه شرکت کنند.

برای کسب اطلاعات بیشتر در مورد استوریکور می‌توانید به وبسایت این موسسه به نشانی زیر مراجعه کنید:
www.storycorps.org

ترجمه: عباس حاجی هاشمی

نویسنده: جولی موهلستاین Julie Muhlestein
مقاله‌نویس هرالد
منبع: http://www.heraldnet.com/article/20140716/NEWS01/140719345