***

پرسش:

سلام، مایلم از کسانی که درباره قربانیان جنگ یا سرکوب شدگان سیاسی کار تاریخ شفاهی انجام داده اند، بشنوم. به ویژه در مورد چگونگی نزدیک شدن به این افراد و به دست آوردن اعتماد شان، و این که تا کجا می توان فشار آورد، و نیز نکاتی که می توانند برای ایجاد یک جو مناسب برای حرف زدن، به کارم آیند. هم چنین مایلم درباره استفاده از نام های مستعار یا ناشناس و همین طور چگونه محفوظ نگاه داشتن اطلاعاتی که در مصاحبه آشکار می شوند و نیز چگونگی تعامل با محدودیت های دسترسی به منابع(آرشیو) اطلاعاتی کسب کنم. 
من دانشجویی دارم که با چنین راویتگری کار می کند و می تواند در حد بسیار زیادی با تجارب جمعی ما بهره مند گردد، چراکه من در این زمینه اطلاعات بسیار ناچیزی دارم.

پیشاپیش متشکرم
نانسی مکی
Nancy MacKay
دانشگاه ایالتی سن خوزه

ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

پاسخ 1:

من با قربانیان سرکوب سیاسی برای بررسی آسیبهای روحی آنان کار کرده ام. من فکر می کنم بهترین گزینه این است که شما مصاحبه را در منزل خودشان برگزار کنید (آنها در آنجا احساس امنیت بیشتری می کنند) و از سئوال پرسیدن بپرهیزید... من توصیه می کنم با جملاتی چون «داستانت را برای من بگو» آغاز کنید و با یک سخنرانی تک نفره هدایت شده، مصاحبه را ادامه دهید. اسامی مستعار از اهمیت بالایی برخوردارند و در نسخه نهایی کار، باید هر نام یا مکانی که باعث شناسایی راوی می گردد حذف شود. امیدوارم که این مطالب بتواند کمک کند... من هم چنین می توانم چند متن را برای آن دانشجو ارسال کنم...  

از دیوید بئورلگو زرانز
David Beorlegu Zarranz

ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

پاسخ 2:

در اینجا فهرستی ازکارهایی که در مورد تاریخ شفاهی و آسیب های روحی مربوط به آن صورت گرفته، مشاهده می شود، (بیشتر آنها از کتابشناسی کتابخانه کلمبیا گرفته شده است).

1. BenEzer, Gadi. “Trauma Signals and Life Stories.” Trauma and Life Stories: International Perspectives, edited by Kim Lacy Rogers, Selma Leyersdoff, and Graham Dawson. Vol.2, Routledge Press Studies in Memory and Narrative. New York: Routledge Press, 1999.
2. 
Brown, Lyn Mikel and Carol Gilligan. Meeting at the Crossroads: Women’s Psychology and Girls’ Development. New York: Ballantine Books, 1992.
3. 
Clark, Mary Marshall. “Holocaust Video Testimony, Oral History, and Narrative Medicine: The Struggle Against Indifference.” Literature and Medicine 24:2 (2005): 266-282.
4. 
Clark, Mary Marshall. (ed.) After the Fall: New Yorkers Remember September 2001 and the Years That Followed (The New Press)
5. 
Coleman, Peter. “Reminiscence within the Study of Ageing: The Social Significance of Story.” Reminiscence Reviewed; Perspectives, Evaluations and Achievements, edited by Joanna Bornat. Maidenhead, England: Open University Press, 1994.
6. 
Cvetkovich, Ann. “Trauma Ongoing.” In Trauma at Home After 9/11, edited by Judith Greenberg. Lincoln, NE: University of Nebraska Press, 2003: 60-66.
7. 
Friedlander, Saul. Trauma, Transference and "Working through" in Writing the History of the "Shoah"  History and Memory  >  Vol. 4, No. 1, Spring - Summer, 1992.
8. 
Greenspan, Henry. On Listening to Holocaust Survivors: Recounting and Life History. Santa Barbara, CA: Praeger Publishers, 1998.
9. 
Hegeman, Elizabeth and Agnes Wohl. “Management of Trauma-Related Affect, Defenses, and Dissociative States.” Group Psychotherapy for Psychological Trauma, edited by Robert H. Klein and Victor L. Schermer. New York: Guilford Press, 2000: 64-88.
10. 
Herman, Judith Lewis. Trauma and Recovery: The Aftermath of Violence—from Domestic Abuse to Political Terror. New York: BasicBooks, 1992.
11. 
Klemper, Mark. Navigating Life Review Interviews with Survivors of Trauma. Oral History Review (2000) 27 (2): 67-83.
12. 
LaCapra, Dominick. “Holocaust Testimonies: Attending to the Victim’s Voice.” Catastrophe and Meaning: The Holocaust and the Twentieth Century, edited by Moishe Postone and Eric Santner. Chicago: Chicago University Press, 2003.
13. 
LaCapra, Dominick.  Writing History, Writing Trauma. Johns Hopkins University Press; 1 edition. 2000.
14. 
Laub, Dori. “From Speechlessness to Narrative: The Cases of Holocaust Historians and of Psychiatrically Hospitalized Survivors.” Literature and Medicine, 24(2) 2006: 253-265.
15. 
Lichtblau, Albert.  To engage – and to disengage: Keeping distance in Oral History Interviews http://www.oralhistory-productions.org/articles/keepingdistance.htm

Metz, Christian. The Imaginary Signifier: Psychoanalysis and the Cinema. Bloomington, IN: Indiana University Press, 1982.
16. 
Miller, Donald E. and Lorna Touryan Miller.  Survvors: An Oral History of the Armenian Genocide.  University of California, 1999.
17. 
Rogers, Kim Lacy, Selma Leydesdorff (with Graham Dawson) (ed.).  Trauma and Life Stories: International Perspectives.  Routledge, 1999.
18. 
Sloan, Stephen. Voices of Katrina http://mshistorynow.mdah.state.ms.us/articles/253/voices-of-katrina

Stamelman, Richard. September 11th: Between Memory and History. In Trauma at Home After 9/11, edited by Judith Greenberg. Lincoln, NE: University of Nebraska Press, 2003.
19. 
Strenger, Carlo. “From Yeshiva to Critical Pluralism: Reflections on the Impossible Project of Individuality.” Psychoanalytic Inquiry, 22:4 (2002): 534-558.
20. 
Tal, Kali. Worlds of Hurt: Reading Literatures of Trauma. New York: Cambridge University Press, 1996.
21. 
Twemlow, Stuart W. “A Clinical and Interactionist Perspective on the Bully-Victim-Bystander Relationship.” Bulletin of the Menninger Clinic, 60:3 (1996): 296-313.
22. 
Watt, Lisa M. and Paul T.P. Wong. “A Taxonomy of Reminiscence and Therapeutic Implications.” Journal of Gerontological Social Work, 16:1 (1991): 37-57.

دین ریبرگر
Dean Rehberger
دانشگاه ایالتی میشیگان

ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

پاسخ3:

بیشتر سئوالات شما بطور کامل در سایت زندگی نامه های مونترال Montreal
Life Stories به نشانی http://www.lifestoriesmontreal.ca/ که طرحی شگفت انگیز است و من نیز افتخار همکاری با آن را دارم ، قرار گرفته است. من مخصوصاً به شما سفارش می کنم که بر رهنمودهای اخلاقی که درصفحه اصلی آورده شده توجه ویژه ای داشته باشید.
مثل هر عرصه دیگری، این سایت نیز قوانینی چند برای خود دارد که در تاریخ  و شرایط مختلف و همین طور مردم مختلف کاربرد خاص خود را دارد. بنابراین، پس از چهل سال مصاحبه با نجات یافتگان «هولوکاست»، نظر شخصی ام بر این است که به حس خود و هم چنین به احساسات مصاحبه شونده‏تان اعتماد کنید. برای مثال، ممکن است که تعدادی در منزل احساس راحتی بیشتری کنند. برخی دیگر ممکن است که برعکس باشند. من تعدادی از این نجات یافتگان را می شناختم  که فقط از طریق ایمیل، خاطرات و احساسات خود را برای مصاحبه ارسال می کردند و هرگز شخصاً در مصاحبه «زنده» حضور نمی یافتند. هم چنین ممکن است استفاده از اسامی مستعار و نامعلوم ولی مربوط به مصاحبه بسیار کارآمد باشد.
 تا حد امکان -و حتی اگر بتوان از آرشیوها و دیگر ابزارهای اجرایی استفاده کرد-  من معتقدم باید نسبت به «جریان [مصاحبه]» احساس مسئولیت کرد که هم اخلاقیترین کار و هم بهترین راه برای دریافت اطلاعات است.
چنانچه مایل باشید، خوشنود می شوم اگر بتوانم مستقیماً کمک کنم.

با بهترین ها
هانک گرینسپن
Hank Greenspan
دانشگاه میشیگان، آن آربر
U-Michigan, Ann Arbor

ترجمه: علی محمد آزاده