دفتر یادداشت ‏امی، گفتگو درباره دلتا کیبه در اوکلاهما

 هفته گذشته به منظور شرکت در جلسه سالانه انجمن تاریخ شفاهی، به اوکلاهما سیتی در اوکلاهما سفر کردم. این گردهمایی هر سال در مکانی متفاوت برگزار می‏شود ‏و برای ‏«ارائه فرصت‏هایی جهت یادگیری، بحث ‏و گفتگو، و مرور بر تقریباً هر گونه کار تاریخ شفاهی» طراحی شده است. موضوع امسال «سرگذشت‏های پنهان، حقایق جدال برانگیز: هنر تاریخ شفاهی»، بود. من مدتی عضو انجمن بودم، ولی این بار اول بود که در جلسه سالانه شرکت می‏کردم. خیلی خوشحالم که این کار را کردم.

 شانس این را داشتم که با عده‏ای از پیشگامان این حوزه دیداری داشته باشم، که سخاوتمندانه بینش و بصیرتشان را در اختیار گذاشتند. ‏افرادی چون والری یو Valerie Yow، ‏محقق مستقلی از چاپل هیل Chapel Hill نویسنده کتاب ضبط تاریخ شفاهی: راهنمایی برای ‏علوم انسانی و اجتماعی Recording Oral History: A Guide for the Humanities and Social Sciences؛ کتابی که من هر ساله در کارگاه تاریخ شفاهی خود به آن استناد می‏کنم. از این که درباره رستوران دوز ایت پلیس Doe’s Eat Place با دان Don و آن ریتچی Anne Ritchie صحبت کردم بسیار لذت بردم؛ آنها دو متخصص محترم بودند که در اولین اشاره‏ام به می‏سی سی پی با آنها مرتبط شدم. و همین طور راب پرکRob Perks و همسرش جینJane از کتابخانه انگلیس British Library که سال گذشته آنها را برای اولین بار در کنفرانسی که در ویلیمگتون، دلاور Wilmington, Delaware ملاقات کردم. همگی از حضورم در انجمن چنان استقبال کردند که گویی همیشه بخشی از آن بوده‏ام.

 برنامه‏های آخر هفته فشرده بود. در طول یک دوره 5 روزه، کارگاه‏های آموزشی، سخنرانی‏های ویژه، و بیش از 50 نشست همزمان، همه درباره هنر تاریخ شفاهی صحبت می‏کردند. پانل‏هایی نیز در رابطه با تغییرات اجتماعی، اعتمادسازی و به کارگیری رسانه‏های جدید برپا شد. تا آنجا که می‏توانستم فراگرفتم. یادداشت‏های بسیاری برداشتم. و همه جور ارتباطی برقرار کردم. همچنین کارهای اتحادیه آشپزی جنوبThe Southern Foodways Alliance  ‏(1) را ارائه کردم.

  با وجود آن که مطالعه عادات غذایی، در حال حاضر رشته معتبر دانشگاهی به شمار می‏آید، ولی موضوعی نیست که به طور کامل ‏در تاریخ شفاهی بررسی شده باشد. همان طور که از دوره آخر هفته آموختم، غذا ‏معمولاً مسئله‏ای حاشیه ای است. ‏ممکن است از غذا برای ارتباط با راوی و اعتمادسازی استفاده شود، ولی هرگز آن چیزی نیست که مصاحبه‏کننده را پای میز کارش بکشاند. من نهایت سعیم را کردم تا خلاف این موضوع را در نشست عمومی مطرح کنم که توسط ربه کا شارپلس Rebecca Sharpless نویسنده کتاب ‏آشپزی در آشپزخانه زنان دیگر Cooking in Other Women’s Kitchens، و آلیسون وازالی Allison Varzally  از دانشگاه ایالتی کالیفرنیا، در فولرتون Fullerton، که یک طرح تاریخ شفاهی درباره فرهنگ غذایی کالیفرنیای جنوبی با تمرکز بر پیشکسوتان فست فود را هدایت می‏کند. من از بایگانی‏مان مصاحبه‏هایی را ارائه دادم که از راه‏های حمایت رستوران‏ها از جنبش‏های حقوق مدنی سخن می‏گفتند و از این که چطور زمین داران سیاه پوست در جنوب از طریق زراعت در مزارع کوچک از زمین‏های خانوادگی نگهداری می‏کنند، و از تنوع در جایی مانند کلارکس دیل Clarksdale در می‏سی سی پی، که تاریخ باورنکردنی مهاجرت سوری‏ها و لبنانی‏های شهر، هنوز در عادات غذایی‏اش دیده می‏شود. من همچنین از تشویق ‏مخاطبین از نمایش برنامه چند رسانه‏ای که درباره آرشیو عظیم آنلاین ما، حیرت نمودم. ‏ ‏

از شروع رسمی ابتکار تاریخ شفاهی ما در سال 2003، ما حدود 800 مصاحبه را بایگانی نموده ایم که عادات غذایی جنوب آمریکا و خارج از آن را مستند می‏سازد. ما همیشه متعهد بودیم که کارهایمان را با گسترده ترین تعداد مخاطبین ممکن در میان بگذاریم. ما همواره ‏محتوای فعالیت های خود را به صورت آنلاین ارائه نموده‏ایم. در به کارگیری رسانه‏های جدید روزآمد بوده‏ایم. ما مصاحبه‏هایمان را برای مخاطبین عام بسته‏بندی کرده‏ایم. ما طرح‏های تاریخ شفاهی‏مان را ‏به عنوان ابزارهایی برای گردشگری آشپزی ارتقا بخشیده‏ایم. ما از باز بازپرداختن به مردم و جوامعی که سرگذشت‏هایشان را با ما در میان گذاشتند به خوبی آگاهیم.

حضور در جلسه انجمن در اوکلاهماسیتی، روشنگرانه، نیرو بخش، و تقویت‏کننده اعتماد من به آن چیزی بود که ما در اینجا در اتحادیه آشپزی جنوب انجام می‏دهیم. این حضور مرا نسبت به کاری که انجام داده‏ایم، نسبت به سرگذشت‏هایی که به اشتراک گذاشته‏ایم، و روش‏هایی که برای این کار به کار گرفته‏ایم، مفتخر ساخت. ما کار بسیار خوبی می‏کنیم.