بنا به گفته معروفی از مارسل پروستMarcel Proust ، ساده ترین غذاها می توانند برای ما یادآور دوران گذشته باشند.
و در تائید این گفته، نویسنده آزاد مسائل غذایی «آن نویز ساینی Anne Noyes Saini» از ساکنین قدیمی نیویورک درباره خاطراتشان از غذاهای این شهر در اوایل دهه بیست میلادی سئوال پرسید و در جواب، از غذاهای ساده ای چون لوبیا پخته و میوه هایی که توسط واگن های قدیمی فروخته می شدند، شنید.
طرح ساینی، طرح تاریخ شفاهی در حال انجامی که غذاهای فراموش شده شهر نیویورک نام گرفته و در حال حاضر از طریق وبسایت Soundcloud در دسترس بوده و در هفته گذشته در سایت روایت های داستانی نیز قرار گرفت.

ساینی در گفتگو با نشریه د سالت The Salt چنین گفت: «این فرصت برای من بوجود آمد تا با مردمی که به مدت طولانی در شهر زندگی کرده بودند... صحبت کرده و سعی کنم تا حس آنها را درباره این مسئله که چگونه رستوران ها تغییر کردند و حتی چگونه شیوه خریدشان از خواربارفروشی ها عوض شد را درک کنم.»
در یکی از کلیپ های این طرح، پُل ج. هینتراشتاینر Paul J. Hintersteiner  ساکن محله واشینتگتون هایتس Washington Heights در منطقه منهتنManhattan  به خاطراتش از خرید در شهر مدت ها قبل از اینکه سوپرمارکت ها یا حتی امکانات سردخانه ای نوین امروزی بوجود بیایند، اشاره می کند. بقالی ها به مکانی چند منظوره تبدیل شده بودند: میوه ها را بر روی چرخ های دستفروشان، لبنیات را از شیر فروش و تکه های بزرگ یخ را از «یخ فروش» برای جلوگیری از خرابی در مغازه بقالی می شد تهیه کرد.
امروزه، نیویورک دارای بهترین رستوران ها در سطح جهانی است و نیویورکی ها عادت کرده اند که بطور مرتب در آن رستوران ها غذا صرف کنند. ساینی می گوید: «انگار غذا خوردن در رستوران از روز اول جزو عادات آنها بوده است.» بنابراین ساینی می گوید زمانی که در موقع مصاحبه با مردم متوجه شد که غذا خوردن در خارج از خانه در آن زمان آن قدرها هم مرسوم نبوده، شگفت زده شد. ساینی می گوید: «کسانی که در دهه های 30، 40 و حتی 50 و 60 زندگی می کردند و از رفاه زیادی نیز برخوردار بودند،  آنچنان که نیویورکی های امروزی به رستوران می روند، در خارج از منزل غذا نمی خوردند.»

در کلیپ صوتی دیگری از این طرح، هیلدا باومول Hilda Baumol 90 ساله از محله بتری پارک سیتی Battery Park City منهتن به خاطر می آورد که خانواده اش در رستوران های «درجه یک» غذا نمی خوردند و در عوض از غذاهای ارزان قیمت «اوتامات» که جزو اولین ارائه کنندگان خدمات فست فوود محسوب می شد، استفاده می کردند. مشتریان با انداختن سکه، غذاهای خود را از دستگاه های سکه ای تحویل می گرفتند. غذاها در پشت دستگاه توسط کارگران دوباره قرارداده می شدند.

مونت مالاک Monte Malach 85 ساله در مصاحبه اش از ناپدید شدن ناگهانی دکه های صرف نوشیدنی در حدود 50 سال پیش می گوید که در جای جای شهر وجود داشتند و مردم می توانستند در آنجا استراحتی کرده و بسرعت لبی تر کرده و به گزارش بازی تیم بسکتبال داجرز Dodgers لس انجلس از رادیو گوش دهند.
ساینی، شرکت‏کنندگان در این طرح را از طریق موسسه غیرانتفاعی سالمندان هنردوست پیدا کرد که به سالمندان کمک می کند به وسیله هنر اندیشه خود را ارائه کنند. علاوه بر مصاحبه با سالمندان نیویورکی، ساینی تاکنون 9 فایل مربوط به خاطرات مهاجرین به نیویورک در اواسط قرن بیستم را درباره غذا آماده نموده است.

ساینی معتقد است که «شما به اندازه کافی از سالمندان در رسانه ها چیزی نمی شنوید. تعدادی از آنها خیلی چیزها می دانند، اما من فکر نمی کنم که شما بتوانید آنها را در توئیتر پیدا کنید.»

از نظر ساینی، مهم ترین قسمت این آرشیو صوتی تداوم تلاش برای حفظ صداهای گذشته است.

او میگوید: «شما می توانید لرزش صدا، لهجه و هیجانی برخی از آنها را که به خاطر یادآوری بعضی خاطرات در زمان بیان آنها دچارش می گردند، بشنوید. شما واقعاً نمی توانید با خواندن متون نوشته شده این احساسات را بدست آورید.

برای آگاهی  بیشتر، ببینید: http://www.npr.org/. 

جسیکا استولر – کونارد
Jessica Stoller-Conrad
ترجمه: علی محمد آزاده

منبع: gpb.org