اسناد بایگانی راهنمایی و رانندگی گنجینه‌های‌ تاریخی است

نویسنده کتاب «این اتولی که من می‌گم (تاریخچه اتومبیل در ایران)» با اشاره به بی‌توجهی و بی‌دقتی در نگهداری اسناد بایگانی شده در اداره راهنمایی و رانندگی کشور گفت: به نظر می‌رسد اهمیت این اسناد به عنوان میراث فرهنگی و گنجینه تاریخی ایران، بر مسوولان پوشیده است.

به گزارش خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا)، کتاب «این اتولی که من می‌گم (تاریخچه اتومبیل در ایران)» نوشته عباس حسینی با موضوعاتی از جمله ورود نخستین اتومبیل به ایران، نخستین تصادف اتومبیل در ایران، صدور نخستین گواهینامه رانندگی در ایران و... منتشر شده است. حسینی بازنشسته اداره راهنمایی و رانندگی تهران است و کتاب «این اتولی که من می‌گم (تاریخچه اتومبیل در ایران)» نخستین کتاب او به شمار می‌آید. وی در حال حاضر نوشته‌هایی با عنوان یادداشت‌های اتوبوسی در دست نگارش دارد.

حسینی درباره دلیل نگارش این کتاب به «ایبنا» گفت: حدود 20 سال است که به موضوع اتومبیل و رابطه ایرانیان با آن علاقه‌مندم. زمانی که در اداره راهنمایی و رانندگی کار می‌کردم، در برهه‌ای از زمان متوجه شدم که این اداره به اصطلاح در حال خلوت کردن بایگانی است که متاسفانه در این میان اسناد تاریخی زیادی از دست رفت! در آن زمان اسناد گواهینامه فروغ فرخزاد، بدیع‌الزمان فروزانفر و برخی بزرگان دیگر را در بایگانی اداره مشاهده کردم اما نمی‌دانم بالاخره چه بر سر این اسناد آمد.

وی ادامه داد: متاسفانه در نگهداری برخی از این اسناد بی‌دقتی و کم‌لطفی شده است و به این اسناد به عنوان میراث فرهنگی و تاریخی کشورمان توجه جدی نشده است.

حسینی اظهار کرد: از سال 69 مجموعه مقالاتی در بولتن داخلی می‌نوشتم و در آن‌ها، تاریخچه ورود اتومبیل به ایران را شرح می‌دادم. بعد از نگارش این مقالات، به تحقیق بیشتر درباره اتومبیل در ایران علاقه‌مند شدم و تحقیقات علمی و تحقیقات میدانی جدی در این زمینه را آغاز کردم.
 
وی افزود: به عنوان مثال از مراجعه‌کنندگان به اداره راهنمایی و رانندگی اطلاعاتی درباره اتومبیل‌های قدیمی یا اسناد قدیمی آن‌ها می‌گرفتم یا با رانندگان تاکسی در سطح شهر صحبت می‌کردم که در خلال این گفت‌وگوها به اطلاعات ارزشمندی دست یافتم که از آن‌ها در این کتاب استفاده کرده‌ام. اکنون نیز این تحقیقات میدانی ادامه دارد.

حسینی گفت: در این کتاب علاوه بر ارایه مدارک و اسناد تاریخی، بحث‌های مردم‌شناختی نیز ارایه شده است. به عنوان مثال پیشینه و دلیل این‌که در ابتدای ورود ماشین به ایران، به بنزین «آب دهان شیطان» گفته می‌شد اشاره شده است.

وی با اشاره به این‌که از کودکی به نوشتن، به‌ویژه در قالب طنز علاقه‌مند بوده است اظهار کرد: در حال حاضر نوشته‌هایی با عنوان یادداشت‌های اتوبوسی در دست نگارش دارم که امیدوارم بتوانم آن‌ها را در قالب یک کتاب منتشر کنم.

نویسنده «این اتولی که من می‌گم (تاریخچه اتومبیل در ایران)» داشتن اتومبیل را یک دغدغه مشترک میان بیشتر انسان‌های عصر مدرن دانست و گفت: اگر چه این یک کتاب تاریخی به حساب می‌آید و مخاطب خاص خود را دارد اما از سوی دیگر به مسایلی می‌پردازد که  موضوع عمومی در جامعه ماست و آن اتومبیل است. مردم ما از هر قشری که باشند به اتومبیل علاقه‌مندند و می‌خواهند صاحب یک اتومبیل (با مدلی متناسب با بودجه خودشان) باشند. بنابراین موضوع این کتاب برای همه به نوعی جذاب خواهد بود.

وی با انتقاد از وضعیت ترافیک کشورمان، بهبود فرهنگ ترافیک را نیازمند آموزش‌ از دوران کودکی دانست و اظهار کرد: آموزش موضوعات ترافیکی باید به دبستان‌ها برده شود. به عنوان مثال شرح برخی تابلوهای ترافیکی یا برخی الزامات رانندگی بهتر است در کتاب‌های دبستان گنجانده شود.

حسینی افزود: با توجه به این‌که تحقیقات میدانی من درباره اتومبیل همچنان ادامه دارد و هر روز به اطلاعات تازه‌تری در این باره دست می‌یابم در چاپ‌های بعدی این کتاب را پربارتر کرده و بخش‌های جدیدی به آن خواهم افزود، زیرا بعد از انتشار این کتاب، بسیاری از دوستان یا علاقه‌مندان با من تماس گرفته‌اند و اطلاعات شخصی یا برخی اسناد تاریخی درباره اتومبیل را در اختیار من قرار داده‌اند.

وی ادامه داد: همچنین بعد از انتشار این کتاب اتفاقات تازه‌ای در حوزه اتومبیل روی داده است، به عنوان مثال با خبر شده‌ام که به تازگی اتومبیل سهراب سپهری به موزه خودرو افزوده شده است. با توجه به این تغییرات و اطلاعات تازه‌ای که کسب کرده‌ام، کتاب «این اتولی که من می‌گم (تاریخچه اتومبیل در ایران)» حتما نیازمند تجدید نظر است. همچنین در نظر دارم بخش‌هایی درباره دوچرخه و موتورسیکلت را نیز به این کتاب اضافه کنم.

حسینی با انتقاد از قیمت بالای کتاب در کشورمان گفت: امیدوارم تمامی مردم بتوانند این کتاب را تهیه و مطالعه کنند.

چاپ نخست کتاب «این اتولی که من می‌گم...(تاریخچه اتومبیل در ایران)» نوشته عباس حسینی با شمارگان دو هزار و 400 نسخه، 358 صفحه و بهای 10 هزار تومان از سوی نشر نامک منتشر شد.

خبرنگار : اکرم امینی

منبع: خبرگزاری کتاب ايران (IBNA)