ناتالي ديس Natalie Daise از قصه‏گوهای تمام عيار تاريخ شفاهي به سنت قدیمی جنوب آمریکاست. ديس در نمايش يک نفره‏ای به نام داستان زندگی هریت تاپمن Harriet Tubman، که خودش آن را نوشته و اجرایش را بر عهده دارد، داستان يک دختر برده به نام آرامينتا راس Araminta Ross را نقل می‏کند که چگونه به چهره‏ای تاريخي تبديل شد و او را به عنوان موسي يا راهبر تونل‏های زیرزمینی بردگان فراری می‏شناسند. به مدت يک ساعت ديس حضار را در سالن تأتر نمايش‏هاي کوتاه ترشولد Threshold که تقريباً همه بليط‏هاي آن به فروش رفته بود مجذوب هنرنمايي خود در داستانسرايي و ايفاي نقش‏هاي مختلف از زندگي تابمن کرد.
شرکت « پالمتو تیاتر اکسپريمنت، Palmetto Theater Xperiment» توليد اين برنامه را در مکاني دنج و کوچک انجام داد. صحنه ساده‏اش از صندلي‏هاي چوبي، صندلي‏هاي گهواره‏ای و لباس‏ها و وسایل دیگر که به جالباسي آويزان بود تشکیل شده بود. بلوز زنانه سياه، شلواري مشکي و يک شال آبی- خاکستري به ديس ظاهري گرم و دوستانه داده بود و همانطور که داستان به جلو می‏رفت احساساتش بيشتر خود را نشان می‏داد.
ديس دامني بلند و سفيد را به دور کمر خود می‏پيچد و جاروبي را در دست می‏گيرد تا نقش مادر تابمن را بازی کند و از مورد سوء استفاده قرار گرفتن دختر برده و کوچکش بگوید که جای زخم‏های آن برای همیشه بر بدنش مانده است. بدون شک تابمن ايمان، توان و اراده خود را از مادرش گرينGreene به ارث برده است.
در ادامه ديس يک کلاه حصيري، شبیه کلاه‏هایی که کارگران مرد مزارع دارند بر سر می‏کند و شروع به بازی داستان آشنا و جالب‏توجه جواني تابمن می‏کند که چطور از يک جراحت جدي از ناحيه سر جان سالم به در برد. به قول ماردش خدا خودش مواظب اين دختر است و جاي زخم محکمتر از پوست است. ديس صحنه پرستاري گرين از آرامينتاي کوچک و نيايش‏هاي مادر در حق دخترش را به زيبايي هر چه تمامتر اجرا می‏کند.
در ادامه اين اجرا، ديس به کمک يک چوب دستي، يک کلاه حصيري، شالي سفيد و يک دامن نقش هريت تابمن را بازي می‏کند و نشان می‏دهد که چگونه جدايي ظاهراً غم انگيز او از جان تابمن منتهي به يک دگرگونی روحي در وجودش می‏شود که بعداً او را مبدل به يک افسانه می‏کند. هريت تابمن يک برده بي سواد و فراري، يک جاسوس جنگي، پرستار نظامي، رخت شور، آشپز، و در نهايت رهبر ضدبردگي شد که توانست بوسيله تونل‏های زیرزمینی بردگان فراری، صدها برده را از بندگي برهاند.
سرچشمه اعمال شجاعانه تابمن ايمان او بود. به گفته خود او خداوند بارها و بارها تنها هدايتگر او در مسافرات‏هايش بوده و به او نشان داده که به چه کساني می‏تواند تکيه کند، کی حرکت کند و کی از حرکت باز ایستد. بعد از اين که فيلادلفيا ديگر مقصد امني براي بردگان به شمار نمي‏رفت، تابمن و ديگر رهبران ضد بردگي چشم به کانادا دوختند. او به شوخي می‏گويد: «هيچ کس فکرش را نمي‏کرد که بهشت هم می‏تواند تا اين اندازه سرد باشد.»
ديس با تلفيق جملات قدرتمند تابمن با سبک بیان آهنگین، نثرگونه و هنرمندانه خود حضار را مبهوت می‏کند. وي لحني پر از احساس را با آوازهاي مذهبی و سنتي که اغلب به عنوان کد براي شبکه‏هاي ضد برده داري و برده‏های فراری استفاده می‏شدند در هم می‏آميزد. او با صداي آلتو و توانمند خود ترانه زیبای کيمKim  و رگي هريس Reggie Harris به نام «بهشت منصفانه نيست Heaven is Less Than Fair» را براي حضار می‏خواند.

نوشته: دافي لوييز Duffy Lewis
ترجمه: عباس حاجی هاشمی

منبع: charlestoncitypaper