مارسلو یک جمعه صبح را با دانش آموزان دبیرستان یورک شرقی گذراند، گزیده‏هایی از آن مصاحبه‏ها را برایشان نقل کرد و از چیزهایی که در طول سال‏ها تحقیق یاد گرفته بود، حرف زد.
او در مورد کتابش گفت: این اثر گونه ای شخصی‏تر از تاریخ است.

این فارغ التحصیل سال 1975افزود: «از سال 1962 زمانی که در گارد ساحلی بودم و مدتی به عنوان معلم جایگزین به دبیرستانی خدمت کرده بودم این اولین باری است که به دبیرستان پا‏ می‏گذارم.»
داستان‏های جنگ: مارسلو داستان‏هایی از کتاب‏هایش را برای دانش آموزان دبیرستانی بیان کرد از جمله داستان زنی که در ابتدای جنگ از رایتس ویل به واشینگتن دی.سی. رفت تا در وزارت خارجه مشغول به کار شود. او تمبرهایی را که از خبرنگاران خارجی دریافت‏ می‏کرد جمع‏آوری‏ می‏کرد تا برای برادرش که هنوز در خانه بود بفرستد. تا این که یک روز رئیس جمهور وقت فرانکلین دی. روزولت (Franklin D. Roosevelt) تمبرهای جمع‏آوری شده را پسندید و این به معنای دست کشیدن فردی بود که این تمبرها را از نامه‏ها جدا‏ می‏کرد.

مارسلو همچنین خاطرات افرادی را جمع‏آوری کرد که در کارخانه ریخته‏گری ریورساید (Riverside Foundry)کار‏ می‏کردند و میلیون‏ها قالب نارنجک دستی ساخته بودند. این کارخانه اکنون بخشی از شرکت دونسکو(Donsco Inc.) است. او داستانی جنگی را نیز بیان کرد که بیشتر به داستان‏های تخیلی شباهت دارد: «آن طور که مارسلو گفت یک مرد آمریکایی هنگام کار در یک فروشگاه ارتشی در خارج از کشور با یک زن آلمانی ملاقات‏ می‏کند و آنها با هم به رایتس  ویل بازمی گردند تا از آن پس به خوبی و خوشی زندگی کنند.»

مارسلو در روزهای یادبود به رایتس ویل باز‏ می‏گردد تا با دوستان و خانواده‏هایی که هنوز در منطقه هستند دیدار کند. او‏ می‏گوید روزهای یادبود در رایتس ویل مثل پیوند دوباره است.
امسال او در روز میراث رایتس ویل به امضای کتاب‏ ‏پرداخت. مارسلو و همسرش دوشنبه در لژیون آمریکا صبحانه‏ خوردند و در اطراف رایتس ویل گردش کردند.

نیکله ساندر
NikelleSnader
ترجمه: ابوترابی

منبع: yorkdispatch


نام پست الكترونيك نظر شما کد امنیتی   25 تير 1393 جواد بهروزفخر هرگاه مطالبی در مورد اقدامات افرادی که به صورت مستقل در قالب تاریخ شفاهی در غرب به ویژه امریکا برای جمع‌آوری و ثبت خاطرات کهن‎سربازان انجام می‌دهند، می‌خوانم، از کم کاری افرادی که به صورت مستقل و بدون وابستگی به نهاد و مراکز دولتی می‌توانند برای ثبت و ماندگار کردن خاطرات رزمندگان و جنگ دیدگان سال‌های دفاع مقدس به شیوه تاریخ شفاهی کارهای بزرگی انجام دهند و این کار را نمی‌کنند متأثر و متآسف می‌شوم.