او افزود:« نویسندگان شهرستانی هیچ چیز کمتر از نویسندگان مرکز نشین ندارند. تنها چیزی که کم دارند ، توجه مسؤولان است. همچنین تنوع تجربه­ها در شهرستان ها بسیار بیشتر از تهران است. یک نویسنده دفاع مقدس که در خوزستان، بوشهر ،یا کردستان زندگی می کند،از صبح تا شب با آدم هایی که جنگ را دیده اند ،یا جنگ زده هستند، مراوده و نشست و برخاست دارد. رویارویی با همین آدم ها به او امکان می دهد که در زمینه دفاع مقدس تجربیاتی به دست آورد که نویسندگان تهران از آن بی بهره هستند.»

یاحسینی، یکی دیگر از مهم ترین دلایل این توانایی را فرصت و زمان بیشتر نویسنده های شهرستانی نسبت به تهرانی دانست و گفت:« در شهرستان ها زمان بسیار کند تر از تهران می گذرد به عنوان مثال بسیاری از زمان تهرانی ها صرف تردد در شهر می شود و برای یک قرار ساده باید یک روز کامل وقت گذاشت. اما در شهرستان برای یک اتفاق مشابه نهایتا می­توان یک ساعت زمان صرف کرد.این به نویسنده­های شهرستانی امکان می­دهد که با مجال بیشتری به سوژه­یابی و نوشتن بپردازند.»

این نویسنده و خاطره نویس بوشهری افزود:«علاوه بر این نویسندگان شهرستانی به دلیل محدودیت هایی که دارند انگیزه بیشتر و بالاتری دارند  و روی آثارشان عمیق­تر کار می­کنند.چون نویسنده های شهرستانی امکان چاپ سریع کتاب های خود را ندارند، فرصت بازنگری و صیقل دادن اثر خود را بیشتر از نویسندگان تهرانی دارند.»

او یادآورشد:«البته نویسنده های شهرستانی غیر از حوزه دفاع مقدس در دیگر زمینه ها هم موفق هستند مثلا رابطه یک نویسنده شهرستانی با طبیعت(کوه، جنگل، بیابان و دریا) قابل مقایسه با نویسندگان تهرانی، آپارتمان نشین در محله های استرلیزه شهری نیست!»

او افزود:«در مجموع همه این عوامل شناخته شده و ناشناخته موجب می­شود که ادعا کنم نویسندگان شهرستانی در صورتی که توجه لازم به آن ها شود و امکانات در اختیارشان قرار بگیرد می­توانند به مراتب بهتر از نویسندگان تهرانی بدرخشند.»

یاحسینی یادآور شد:« نکته جالب آن که بسیاری از نویسندگانی که امروز به عنوان چهره های شاخص ادبیات در تهران شناخته می­شوند کسانی هستند که در سال های دور و نزدیک از شهرستان­ها به تهران مهاجرت کرده اند.هر چند بعضی از آن ها آب تهران را خورده اند و تهرانی شده اند و بیشتر به مناسبات پایتخت و شهرنشینی می اندیشند. اما هنوز هستند برخی نویسندگان روستایی که اصالت خود را حفظ کرده اند و سعی می­کنند به ادبیات بومی و محلی خود هم دور نگاهی داشته باشند.»

منبع: پایگاه خبری حوزه هنری