جامعه انسانی مجموعه‏ای از درهم‏تنیدگی‏های فکری، ارتباطی است و تاریخ شفاهی از فراهم سازی زمینه برآورده کردن آرزوها، خواست‏ها و نیازهای مردمانی که دوست دارند درباره ریشه خانوادگی، تاریخ نیاکان و اماکن خود بیشتر بدانند، می‏تواند ارتباط نزدیک بین جزئیات کوچک با کلیات ‏یک جامعه‏ی ‏بزرگ به وجود آورده ‏و تاریخ نزدیک را برای جامعه مخاطبانش قابل‏فهم‏ترسازد. این نگرش باعث می‏شود تا با استفاده از تاریخ شفاهی در انجام پژوهش‏های محدود و کوچک به حوادثی که کمتر مورد توجه قرار می‏گیرد، پرداخته واستفاده از تاریخ در زندگی روزانه مردم قابل لمس گردد. در واقع این کارکرد تاریخ شفاهی کمک ‏در نوشتن و حتی ساختن تاریخ برای مردم در زمان آینده است. در ایران استفاده ‏از تاریخ شفاهی در بهترین حالت در خدمت تفسیر و تشریح واقعیات تاریخی در راستای سیاست‏های تدوین شده بوده که با خط مشی ناآگاهانه انجام شده است. کم دیده شدن مردم در بطن تاریخ‏نگاری شفاهی موضوعی است که باید مورد توجه جدی قرار گیرد. استفاده از تاریخ شفاهی در مسائلی مانند روان درمانی (‏therapeutic oral history) جامعه، پیوند وآشتی بین‏نسلی و بین‏نژادی مبین آن است که می‏تواند به عنوان ابزار جدی در خدمت مردم و حل مشکلات آن‏ها قرار گیرد. جا دارد مؤسسات و تاریخ شفاهی‏کاران با ‏تعریف طرح‏هایی درباره  جامعه، ضمن بازگشایی واقعیات تاریخی و مسائل ناشناخته، به فکر مردم، نیازها و خواسته‏های آنان نیز باشند.

دکتر ابوالفضل حسن آبادی